Dag 32

Kandovan - Kamyarak Iran
550km
Weer een tandenbijtertje vandaag. Wel lekker om even een dagje flink aan het gas te hangen.
De temperatuur deed ook weer goed zijn best, ruim 43 graden en we hebben helemaal geen
kou gehad. Een paar dagen geleden viel het ons al op dat enorm veel autos met de lichten
knipperen als we ze tegenkomen. Wij als naieve westerlingen denken dat het gaat om een
snelheidscontrole, dus keurig van het gas af en netjes rijden. Als grote vrachtwagens ons
gaan inhalen beginnen we toch een beetje argwaan te krijgen. We zitten er weer eens helemaal
naast. Het blijken geen snelheidscontroles te zijn maar enthousiaste Iranezen. Ze knipperen
met de lichten, toeteren, draaien het raampje open en steken hun duimen omhoog, maken fotos
van ons en komen luid roepend ons voorbij. We zijn hier gewoon helden en krijgen ster-allures.
Dat ligt niet aan ons goddelijke uiterlijk maar dat komt door de motoren die we bij ons hebben.
In Iran is het niet toegestaan om met een motor te rijden die meer cilinderinhoud heeft dan
150cc. Dus als er dan 3 dikke motoren bepakt en bezakt langskomen dan worden de Iranezen
helemaal wild. Als we stoppen moeten we met iedereen op de foto. In het begin was dit
natuurlijk leuk maar na een paar dagen begint het een beetje te irriteren. Echte ster-
allures dus. We weten nu precies hoe Lady Gaga zich voelt als ze naar de C1000 wil gaan.
We waren aan het zoeken naar een pittoresk plaatsje vlak bij Kamyarak maar dat valt niet
mee met die Arabische tekens op de wegwijzers. Dus natuurlijk weer fout rijden in die
hitte. We stopten om de weg te vragen en prompt weer met iedereen op de foto. We hadden
eigenlijk geen zin meer om nog de weg te zoeken dus we vroegen in een winkel naar een
plaats om te overnachten. Dat kon tegenover de winkel in een groot park met bewaking,
daar konden we gerust onze tent opzetten. Onze tent stond nog niet goed recht of de politie
kwam langs en ze keken een beetje streng. De behulpzame Iranezen meteen met elkaar in
discussie en we gaven de goede politie man een hand en stelden ons voor. Meteen kalmeerde
hij en we mochten blijven staan als hij een foto van ons mocht maken. Natuurlijk was dat
geen probleem en toen we hem een paar ballonnen gaven werden we prompt uitgenodigd om bij
hem thuis te komen slapen. We hebben het aanbod afgeslagen maar het leek ons toch wel wat
om bij oom agent in bed te kruipen.
Morgen meer nieuws van de drie motaards,