Dag 11

Sliven Bulgarije – Saray Turkije 15 juni 2011
480km
Vastgebouwd aan ons hotel lag een Burger King, die 24 uur open was. Zo kwam het dat we 's morgens om half zeven alledrie een Big Whopper naar binnen aan het schuiven waren, vergezeld van friet en cola. En dat in Bulgarije. Het was wel een stevig ontbijt en we hebben de eerste kilometers nog veel gerupseld. Na een flink eind sturen kwamen we via weer een magnifieke bergpas uit aan de Zwarte Zee. Deze bleek gewoon blauw te zijn dus waar dat woord Zwarte Zee vandaan komt is ons niet duidelijk. We rijden verder langs de kustlijn door enkele dorpen die erg toeristisch ingesteld zijn. Je waant je aan een Spaanse Costa. Plotseling tekenden zich aan de horizon grote gebouwen af en toen we er langs reden viel onze mond open. Het waren werkelijk schitterende resorts met enorme waterpretparken ernaast. Marmeren gevels, bladgoud bij de entree en limousines reden af en aan. We konden onze ogen gewoon niet geloven bij het zien van al deze luxe. Ineens snapten we waarom ze deze zee de Zwarte Zee genoemd hebben. Er zit hier ontiegelijk veel zwart geld. Opvallend is dat veel van deze resorts in aanbouw zijn, maar dat de bouw gestopt is. Er liggen tientallen paleizen in aanbouw te verkommeren. De crisis heeft hier zijn tol geeist dat is duidelijk te zien.
Verder met de route. Na het verlaten van deze weelde sturen we de bossen in richting de Turkse grens. We rijden urenlang over heuvels en door dalen en genieten zo enorm van het landschap en de rit dat we plotseling tegengehouden worden door de grenspolitie. Dit waren heel aardige mensen en we hebben er een praatje mee gemaakt. Ze vertelden ons dat deze route door de bergen die wij gevolgd hebben een smokkelroute is voor mensen en verdovende middelen. We mochten direct doorrijden maar onderweg zagen we nog enkele malen grenspolitie lopen door de bossen.
Daar was de Turkse grens dan! Het was toch wel een kippenvel moment.
Het duurde een uur voordat we Turkije binnen waren en we zijn langs 8 verschillende controleposten gelopen. Een sticker hier, een paraafje daar, nog een stempeltje zus en dan eindelijk doorrijden. Jel en Dirk mochten direct door. Frank werd tegengehouden en mocht Turkije niet binnen. Ergens in het traject ontbrak een paraafje. Althans, dat is het verhaal van Frank. Jel en Dirk denken dat Frank zijn ongeschoren uiterlijk ook een rol heeft gespeeld.
Enfin, we zitten nu lekker te genieten van de Turkse avond in Saray,
Morgen meer nieuws van de drie motaards.