Balans Turkmenistan

Balans bezoek Turkmenistan.

Turkmenistan was ook een grote onbekende voor ons toen we de reisplannen aan het maken waren. Deze voormalig Sovjet lidstaat wilden we echter niet links laten liggen. We moesten het land doorkruisen om het keerpunt van onze reis, Kirgizi, te kunnen bereiken. Met weemoed hebben we de laatste kilometers afgelegd door Iran, om ons vervolgens in een nieuw avontuur te storten. De grens overgang Iran – Turkmenistan was er een uit het boekje ! Iran uitkomen nam ongeveer 2 uur in beslag, Turkmenistan inreizen ongeveer 3 uur. Bureaucratie is hier nog levendig, en houdt de mensen aan het werk ! Na de laatste thee die we krijgen van de Iranese beambte, worden we geconfronteerd met iets minder vriendelijke Turkmenen. Overal staan jonge jongens op de kijk in strakke leger uniformen, en iedereen wil ons paspoort controleren, ook al is dit 15 meter ervoor ook al gebeurt….We geven ons over aan uniformen, formulieren, kantoortjes, stempels, grote boeken die vol worden geschreven. We worden echter wel goed begeleid door een jonge soldaat, die ons de juiste weg toont, en stilaan ontdooit. Foto’s maken is niet mogelijk. Dat we ons goed voorbereid hebben blijkt nodig. Alleen met de juiste papieren krijg je het visum pas na betaling aan de grens. Als er ook maar iets niet klopt, wordt je zonder pardon terug gestuurd naar Iran. Maar dit land laat je niet zo makkelijk weer binnen, want je hebt net alle formaliteiten afgesloten….
Als alles is betaald en alle hokjes zijn bezocht, worden we door onze reisleider, Tore, opgevangen. Hij begeleidt ons de komende dagen door het land van gas en katoen. De hotels zijn op voorhand geregeld, dus we hoeven nu zelf niets te regelen, ook wel lekker.
Over het land zelf kan ik geen goed beeld schetsen, daarvoor was de tijd te kort. Ook hebben we geen echt contact kunnen maken met de mensen van dit land. Wel heb ik de indruk dat het een dictatuur/politiestaat is. Asgabat is in 20 jaar omgetoverd tot een moderne metropool, met veel klatergoud en overal afbeeldingen van een lachende president. Het land heeft 6 miljoen inwoners, en leeft van de inkomsten van olie en gas, aangevuld met geld van het Ministerie van Tapijten en Paarden ( echt waar ). De inwoners hoeven niks te betalen voor elektriciteit en gas/water aan huis, en de benzine is er goedkoop. Internet was tijdens ons bezoek erg moeilijk, en gsm verkeer niet mogelijk.
Op iedere hoek zie je politie, en we worden gewaarschuwd door Tore om niet in het openbaar te roken , en niet te hard te rijden. Een dag later vergeet ik dit even, en prompt krijg ik een vermaning van een belangrijk blaffend uniform dat op deze plek niet gerookt mag worden. Maar over het algemeen genomen zijn de mensen vriendelijk en behulpzaam, maar het ” systeem “ is overal herkenbaar. De indruk die achterblijft is en een van gemengde gevoelens. We zien dat het een schatrijk land is, maar we bespeuren veel argwaan bij de bevolking. Ze zijn bang voor iets maar wij weten niet wat. Een meer dan gemiddeld pluspunt is dat je nergens reclame borden ziet. Dat geeft een heel erg rustige en opgeruimde indruk. Turkmenistan is voor ons gevoel niet klaar om toeristen te ontvangen. Je moet overal flink voor betalen en er gaat een gids mee die je in de gaten houdt.