Dag 20 t/m 24

Zo, daar zijn we weer. De afgelopen dagen geen internet mogelijkheden tegen gekomen, vandaar de vertraging. Nadat we Goreme verlaten hebben, rijden we richting Malatya. Een rit van plus minus 450 km, door uitgestrekt rots landschap. We bereiken hoogtes tot 1900 m, dan dalen we tot 1000 m hoogte. Het weer is prima, het landschap wordt langzaam weer groener, de wegen slechter… en we zitten op de originele Zijderoute. Dat blijkt ook wel uit het vrachtverkeer. Overal zijn er wegwerkzaamheden, en worden de bergen met grof geschut zodanig bewerkt, dat er nieuwe wegen kunnen worden aangelegd. Hierbij is het voortdurend opletten, want door stof, vrachtwagens, bussen, auto’s, geiten, schapen, honden, koeien, ezels, en kippen zit een ongelukje in een klein hoekje. De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 38 graden, en het asfalt blinkt als een spiegel. Je kunt het profiel van je voorganger zien in het asfalt ! Ondertussen zitten we midden in Koerdistan, en er is dan ook iets meer militair toezicht. Tijdens de rit naar de Nemrut Dagi vulkaan kom ik in het dal van de vulkaan 2 Italianen tegen met een Vespa. Ze zijn al een poos onderweg, en hun einddoel is Sydney ! We raken aan de praat, en ik besluit om 2 nachten in de vulkaan te slapen. Er komen af en toe wat toeristen die de vulkaan komen bekijken, en na de picknick weer terugrijden. ‘s Avonds maken we een kampvuur waar we samen een maaltijd op bereiden. Er heerst een totale stilte in de vulkaan, en de hemel staat vol sterren. Hier dus geen stroom, internet of gsm bereik. Wel warm water uit een klein soort geiser ! De dorpen waar we nu doorheen zijn gereden, zijn naar onze maatstaven erg primitief. Meer als een paar geiten, schapen of koeien hebben de mensen niet, en ze werken op het land. Ik rijd samen met de eigenaar van de “camping” naar het eerstvolgende stadje om wat eten te kopen, en zo’n 5 uur later ( 25 km ( enkele reis ) mountainroad :)) zitten we weer midden in de krater. Samen maken we een maaltijd, en ik ga op tijd naar mijn slaapzak. Een onwezelijk gevoel, 2 personen in zo’n 50 vierkante km vulkaanoppervlak. Gelukkig is de vulkaan met pensioen sinds 1300 na Chr….
De volgende morgen rijd ik richting Van, er ligt hier een eilandje in het meer, met een mooie oude kerk erop. Onderweg tref ik 4 Turken op BMW’s die een rondreis maken met een camera wagen erbij. Frank wordt geïnterviewd, dus wie weet waar hij nog op tv komt ! Ik vindt een prachtige camping in Gevas, pal aan het VAN meer. De tent wordt opgezet, en ik maak een praatje met een Iranees stel, en een gezin uit naar Finland gevluchte Iranesen.

Vandaag om 12.30 vertrek de boot naar Akdamar, waar het kerkje ligt. Samen met een groep studenten die aan het leren zijn voor Tour-guide, vaar ik naar het eilandje. Hier aangekomen lijkt het net zo’n Bounty eiland, alleen de zandstanden zijn vervangen door rotsblokken. Prachtig blauw water waarin volop gezwommen kan worden. De zon schijnt en we verblijven ruim een uur op dit prachtig stukje aardbol ! Het kerkje ziet er goed verzorgt uit, en is wederom heel apart. Al met al de moeite waard om even van de geplande route af te wijken !!!