Dag 8

Sighisoara - Stoenesti Roemenie - 12 juni 2011
460km
Fris gewassen met een goed ontbijt achter de kiezen stappen we met goede zin weer op de motor richting de Zuidelijke Karpaten. Dit is de hoogste bergketen van Roemenie met de Transfagaran pas op 2.200meter. We gingen aan het klimmen toen tegenrijders ons tekens gaven voor om te draaien. Natuurlijk, eigenwijs als we zijn dachten we dat er niets aan de hand was. Plotseling draaiden we een bocht in en daar was de weg helemaal weggespoeld. Door de hevige regenval was een rivier rechtdoor gegaan over de weg heen. De brandweer had een dijk gemaakt en daar mochten we niet overheen. Daar stonden we dan met ons goed fatsoen. Wel even foto's gemaakt en natuurlijk ook weer een mooi verhaal. We moesten ons omdraaien en na een uur stonden we weer terug aan de voet van de bergpas. De weg liep verder naar Pitesti. Het eerste gedeelte was een strakke asfaltweg, weinig spannende zaken te melden. Het moderne asfalt gaat vervelen dus even de Garmin vertellen dat we dat niet willen. De Garmin maakte een korte berekening en meteen zaten we in de binnenlanden. Hele stukken weg waren onverhard, en we reden door dorpjes waar veel koeien gehouden worden. Deze lopen gewoon los rond en ze zijn met hele kuddes. We zijn de geur van verse koeienvlaaien in de loop van de voorbije twintig jaar vergeten, maar nu zit er een flinke laag op onze motoren en kleding, dus we kunnen oude geur herinneringen met volle teugen ophalen.
In Pitesti aangekomen zie je veel resten van het oude regime. De rand is helemaal volgebouwd met van die grijze woonblokken en bieden een troosteloze indruk. Pitesti is een industriestad, hier wordt het automerk Dacia gemaakt en de arbeiders uit vroegere tijden werden hier goedkoop gehuisvest. Dit is een heel ander Roemenie dan we tot nu toe gezien hebben. Gauw door rijden richting Boekarest waar we een motel langs de autosnelweg vinden. Toen we binnenliepen vielen ons de paarse gordijnen al op, ook zagen we een grote vijver met vissen bij de entree. We zijn dan wel wereldreizigers, maar er ging nog steeds geen lampje branden. Op onze kamer aangekomen zagen we grote spiegels boven het bed, achter het bed en voor het bed. Overal zat er geluidsdempend materiaal tegen de muren en er lag een groen pluche tapijt op de gang. Jel kreeg een helder moment toen hij zich afvroeg of het niet een huisje van plezier was waar we terechtgekomen zijn. Inderdaad, nu je het zegt, dat zou wel eens kunnen. Wij overbezorgd navraag gedaan bij de mooi geklede dame die bij de receptie zat, en ze vertelde ons dat het een gewoon pension is, maar geloven doen wij het niet. In ieder geval gaan we vroeg onder de wol, als we wakker worden staat er een korte rit gepland naar de grens met Bulgarije.
Morgen meer nieuws van de drie motaards,