Dag 30

Tabriz Iran
Rustdag
Vandaag de tijd om Iran eens te verkennen. Dat werd hoog tijd. Het beeld dat ons thuis wordt
voorgeschoteld over Iran is dat van een land waar Amerikaanse vlaggen verbrand
worden, waar alle vrouwen in een burka rondlopen en terroristen het voor het zeggen hebben.
Ook worden hier atoombommen gemaakt als we de media mogen geloven.
Welnu beste mensen, het is nauwelijks mogelijk om verder van de waarheid verwijderd te zitten.
Het beeld waarmee we binnenkwamen in dit land staat nu helemaal op zijn kop.
Dit land ademt een moderne en rustige sfeer uit. De mensen in Turkije waren super gastvrij,
en het is nauwelijks te geloven maar de mensen in Iran zijn hieper gastvrij.
Het is hier een ware oase en we zullen proberen om te beschrijven wat
we in het El Goli park in Tabriz gezien hebben. Allereerst zijn hier duizenden
mensen bijeen die gezellig met elkaar zitten te kletsen of iets kleins aan het eten zijn.
Ze lachen en hebben goede zin Ze zijn vrijwel hetzelfde gekleed als bij ons, alleen
hebben de vrouwen een hoofddoekje om. Ziet er zeker niet verkeerd uit en we vragen ons
nu af wat de mensen in West Europa daar eigenlijk op tegen kunnen hebben. Overal klinkt muziek
en omdat we de enige toeristen zijn worden we voortdurend aangesproken door heel erg
vriendelijke Iranezen die overigens de Engelse taal goed beheersen.
Midden in het meer ligt een groot restaurant op het water waar we heerlijk gegeten hebben.
De 4 fonteinen spuiten tientallen meters hoog en 's avonds zijn ze schitterend verlicht.
Naast dit meer ligt een groot pretpark dat heel druk bezocht wordt. Je kunt er werkelijk
alles terugvinden wat bij ons op Weert Kermis staat. Een achtbaan, de rups, de draaimolen,
het spookhuis, de suikerspin, ballengooien, een trein, noem maar op, noem maar op.
Ook hier is het erg druk en de mensen gillen net zo hard in de achtbaan dan bij ons.
Jel heeft een servies gewonnen met ballengooien maar dat heeft hij hier achtergelaten omdat
hij dat niet in de koffers van de motor kan krijgen.
We werden uitgenodigd door een uiterst vriendelijke Iranees die een computerbedrijf bezit,
en deze ochtend zijn we er naar toe gegaan. We kregen direct ontbijt en hij was onze
persoonlijke gids langs alle historische bezienswaardigheden van deze mooie stad.
Zijn personeel bestond grotendeels uit vrouwen en het vreemde is dat je die niet aan mag
raken. Dus een vrouw een hand geven mag niet, laat staan het geven van een lekkere pakkerd
zoals bij ons het gebruik is.
Morgen gaan we naar Kandovan. Dat is een klein dorpje waar de mensen in grotten wonen.
Morgen meer nieuws van de drie motaards,