Dag 29

Maku - Tabriz Iran
309km
Gisteren waren we in Maku aangekomen en we waren de weg aan het zoeken naar het hotel dat
vermeld stond in de Lonely Planet. We stonden nog niet goed stil of er stopte een man
die ons de weg zou wijzen. Dat deed hij keurig en binnen in het hotel vroeg hij of we geld
wilden wisselen. De koers was hoger dan we bij de bank kregen dus we hebben dat braaf gedaan.
Vreemde zaak eigenlijk, dat je langs de weg een betere koers krijgt dan bij de bank. Nu
is het zo dat we met de banken eigenlijk geen medelijden hebben dus we gunnen het de behulpzame
Iranees van harte.
In het hotel aangekomen vroegen we of we de motoren ergens binnen konden stallen. En ja hoor,
dat kon. De tafels in de eetzaal werden aan de kant geschoven en we konden met onze motoren
gewoon naar binnen rijden, langs de balie het hotel in. De gasten die er zaten te eten keken
niet eens vreemd op. Het was de eerste keer in ons leven dat we verse thee met benzine dampen
gedronken hebben.
De volgende morgen werden we wakker en het ontbijt stond al klaar. We waren vroeg dus toen we
wilden vertrekken kwamen de andere gasten naar het ontbijt. We startten onze motoren tussen
de croissants en het kaas buffet en omdat de motoren koud waren hing er al gauw een mooie
blauwe damp in de eetzaal. Eenmaal buiten gekomen reden we richting een tankstation.
Daar aangekomen sprong er direct een bediende naar buiten die onze tanks kwam vullen.
Nog geen twintig seconden later stopte de behulpzame Iranees van de dag ervoor en hij ging
op de tank bediende af. Er ontstond een gevecht tussen de twee mannen. Het was een
ongelooflijk tafereel en we snapten er niets van. Bijzonder komisch dat wel.
Toen we gingen tanken snapten we het ineens wel. De Iranezen hebben een tank kaart waarmee
ze benzine kunnen tanken voor 3000 rial per liter, ongeveer 20 eurocent.
Buitenlanders betalen 7000 Rial per liter, omgerekend zo'n 45 eurocent.
Het gevecht tussen de twee mannen ontstond natuurlijk over het feit wie onze tanks mocht vullen,
want het verschil van 4000 Rial per liter steekt men zich in de eigen broekzak.
Ingewikkeld verhaal maar wel weer goed gelachen met die mannen.
De rit gaat richting Tabriz door een heel erg uitgestrekt landschap. We rijden pal onder de
grens van Azarbayjan door. We komen door enkele dorpjes die er verwaarloosd uitzien met kleine
woningen uit betonblokken die met planken en touw bij elkaar gehouden worden.
In Tabriz aangekomen echter weten we niet wat we zien. Het is een zeer moderne stad die
op geen enkel vlak onderdoet voor een Westerse stad. We zoeken de camping op en vinden die
in het El Goli park aan een meer. Een ware oase.
Morgen meer nieuws van de drie motaards,