Dag 21

Kahta - Siverek Turkije Dag 21
220km
Nemrut Dagi staat vandaag op het programma. Dit is een heuveltop die door mensenhanden met 50 meter verhoogd
is en waarop allerlei stenen beelden staan. Dit monument is duizenden jaren oud en een toeristische trekpleister.
Een korte route van slechts 100km maar o jee, wat hebben we ons vergist. Het asfalt houdt al snel op en we
krijgen gravel paden die vol gaten, kuilen en uitstekende rotspunten zitten. Heerlijk genieten voor ons. De
temperatuur wil vandaag ook wel, 42 graden. We hebben het de hele dag niet koud gehad. De wegen worden paden
en de paden worden steeds steiler. Plotseling staat er een Turk te zwaaien voor ons op de weg. Hij is duidelijk
in paniek en begint tegen Jel in het Turks en met veel gebaren van alles te vertellen. We zitten in de
middle of nowhere in een zinderende hitte en vertrouwen het niet. Na enige tijd begrijpen we wat hij vraagt:
een schroevendraaier. Natuurlijk hebben we die bij ons, en hij vraagt of hij een lift kan krijgen want hij
staat met zijn auto stil. Dirk neemt hem achterop, en het is een vreemd gezicht als je Dirk zo ziet met
die Turk op zijn plunjebaal. Ter plekke aangekomen staat hij stil met zijn auto en zijn broer ligt er onder
te sleutelen. Een stuk of 5 vrouwen zitten aan de zijkant te wachten totdat de auto weer loopt. Dirk haalt
zijn schroevendraaier te voorschijn en even later is de klus geklaard. De auto kan weer verder. Alle 7 de
mensen in het Renaultje en hup de berg af. Voordat ze vertrekken geven ze aan Jel en Dirk twee grote stukken
chocolade. Die hebben ze even later samen opgedronken.
We begeven ons verder en nu komt het echte enduro werk. Super steil, losse kiezel, gravel en steile afgronden.
Wat een feest. Na een dik uur enduro rijden staan we pal onder het monument. De hoogtemeter
staat op ruim 2150 meter. We kijken rond en wat een fantastisch gezicht. Rondom ons enorme uitgestrekte
valleien en bergketens. Het monument Nemrut Dagi zelf is ook indrukwekkend. Vooral de rit naar het monument
toe werd uitvoerig besproken tijdens de stop.
Dezelfde weg weer terug en alweer volop de mondhoekjes naar boven.
We zitten nu lekker te eten in een wegrestaurant en morgen gaat de rit naar Diyarbakir, de hoofdstad
van Koerdistan, al mag je dat van de Turken niet zo noemen, want ze erkennen Koerdistan niet.
Morgen meer nieuws van de drie motaards.