Dag 14

Istanbul - Zonguldak Dag 14
395km
Met pijn in het hart verlieten we Istanbul. We hebben een schitterende stad gezien die ons nog lang tot
de verbeelding zal spreken. We rijden over de Bosporus brug en komen aan de overzijde uit.
Frank en Dirk hebben hun eerste stapjes gezet op het Aziatische continent.
Het voelde precies hetzelfde maar toch, alweer een mijlpaal.
Vooral het feit dat deze eerste stapjes regelrecht naar een tol kantoor leidden. Meteen betalen om door te mogen.
Over het eerste-indruk-gevoel is toch niet goed nagedacht door die Aziaten vinden we.
Niet gezeurd, en verder met onze machines. Tijdens de verbindingsroute over de autobaan komen we in de file terecht, en wordt het zweten geblazen ! Vooral Jelle zijn boordcomputer heeft het zwaar, en hun motoren worden wat luidruchtiger ! De boordcomputer adviseert om de motor uit te zetten, maar ja, we staan in de file...Zal wel Duitse logica zijn. Gelukkig lost de file zich vrij vlot op en kunnen we naar de kust van de Zwarte Zee. Vlak voor de Zwarte Zee begint
een gebergte op te duiken en we rijden even later weer lekker door de bergen. Bovenop de bergpassen heb je
een formidabel uitzicht over de Zee, zo ver als het oog reikt. In onze zoektocht naar een slaapplaats stranden
we ergens in een achterbuurt van Zonguldak en stoppen om op de kaart te kijken. We stonden nog niet stil of
er komen veel mensen naar ons toe. Even later zitten we gezellig met hen een biertje te drinken. Het blijken
mijnbouwers te zijn. Ze halen kolen uit de grond die gebruikt worden als brandstof voor de plaatselijke
electriciteits centrale. De mannen moeten hard werken en zien er uit als kolenboeren. Je zou schrik van ze krijgen
als je ze ziet. Toch waren ze uitermate vriendelijk, zoals trouwens alle Turken die we tot nu toe zijn tegengekomen
Toen we even met hen aan het praten waren vertelden ze dat ze hun schaarse loon grotendeels vergokken. Tja,
wat moeten we daar nu op zeggen.
Onze overnachtings plaats is een prima hotelletje met direct uitzicht over de Zwarte Zee. Terwijl we dit
bericht schrijven horen we het geruis van het water. Wat hebben we toch weer geboft dat we dit mogen meemaken.
Zaterdag is wasdag. We hebben de kleur van ons ondergoed strategisch gekozen: bruin, zwart of heel donkerblauw.
Als we onze koffers openen dan merken we dat deze camouflage technieken hun grens hebben bereikt. Rest ons
dus niets anders dan alles in een sopje te zetten en eens goed uit te wassen. We binden alle natte was op de motor
en na een uurtje of twee rijden is het weer helemaal droog gewapperd.
Morgen rijden we verder langs de kust richting Doganyurt.
Morgen meer nieuws van de drie motaards.