Balans Iran

Balans bezoek Iran 2011.
Wij zijn nu ruim 2 weken te gast mogen zijn in Iran, en de juiste tijd is aangekomen om de balans op te maken. Toen we de grens over gingen van Turkije naar Iran wisten we niet wat ons te wachten stond, maar omdat we in Turkije al enkele reizigers en Iranese mensen gesproken hadden, hadden wij er een goed gevoel bij. De grenscontrole heeft ongeveer 3 uur nodig gehad, maar dit was geen echte belemmering, iedereen hielp ons, good and bad. Het is voor ons echter niet te begrijpen dat onder het toeziend oog van grensambtenaren de zaak geflest
Ons eerste kilometers in Iran waren toch een beetje vreemd, vanwege het onbekende wat ons te wachten staan over dit land. Toen we de eerste keer stopte, zeiden we tegen elkaar : nauw, hiee staon we dan, tis geluktj !
Open minded reden we verder, en wat er sindsdien gebeurt is in dit prachtige land is eigenlijk niet te beschrijven, maar we doen het toch. In Turkije werden we als koningen behandeldt, en zonder deze mensen tekort te doen, worden we in Iran letterlijk in de watten gelegd !! Overal waar we komen of stoppen met onze motoren, staan we binnen 5 minuten in het middelpunt van de belangstelling. Het lijkt wel of de mensen snakken naar contact met de rest van de wereld. De meeste mensen spreken goed Engels of er wordt iemand gebeld die als tolk optreedt. De gesprekken die volgen gaan over van alles en nog wat, met de 3 standaard vragen : wat kom je vandaan, wat doe je voor werk, en wat kost de motor. Doordat er geen buitenlands toerisme is in Iran, willen de mensen weten waarom we naar hun land komen, en deze reis maken. We leggen hun dan uit dat we dit doen, om een eigen wereld beeld te creren, zonder inmenging van media of andere ruis. Dit wordt ten zeerste gewaardeerd !
Vervolgens worden we uitgenodigd door deze vriendelijke mensen, om te eten –slapen of de steden te bezoeken. We worden overladen met informatie over hun land, en zij willen alles weten hoe het in het Westen/Nederland is. Mijns inziens komt dit doordat de vaak erg hoog opgeleide mensen, geen mogelijkheden krijgen van hun “ gouverment “, om open minded te kunnen zijn. Ze zijn intelligent en grijpen wat er mis is in hun land, maar zijn samen niet bij machte om een vuist te maken tegen hun regering. Toch hebben we ook mensen gesproken die vinden dat Iran voldoende mogelijkheden biedt, en dit hebben we ook zelf gezien. Maar de jongere mensen willen wel degelijk dat er dingen veranderd kunnen worden. Ze zijn super goed opgeleid, maar er is voor hun kennis geen gepast werk, met als gevolg dat de parkeerwachter een afgestudeerde macro bioloog is, en de wasmachine verkoper metaaldeskundige. Ze zullen toch een boterham moeten verdienen… Meestal werken ze bij hun familie bedrijfjes, maar ze zijn niet tevreden, wat begrijpelijk is. Toch blijven vol lof vertellen over hun land-geloof en cultuur. De jongere zijn erg goed op de hoogte van sociale media, een manier om toch aan te kunnen sluiten aan de rest van de wereld. Internet wordt op allerlei mogelijkheden omzeilt, wat voor deze knappe koppen peanuts is. Voor ons is dit ook erg leuk, omdat we dan na onze reis contact kunnen houden met hun. Dolgraag willen ze reizen als wij dit doen, en werken in Europa staat hoog op hun verlanglijstje. Het land bulkt mijn inziens van het talent, wat helaas onvoldoende gebruikt wordt. Dit is erg frustrerend, en wij hopen voor hun dat dit in de toekomst zal veranderen.
We hebben een keer de mogelijkheid gehad voor een tv interview, maar door omstandigheden ging dit niet door. Toen we op een avond wat zaten na te genieten op een terras, en de verkeers hectiek aan het bewonderen waren, kreeg ik plots een telefoon in mijn hand gedrukt, en werd ik in het engels aangesproken. Tien minuten later zaten we aan tafel met Ali, een jongeman van 32 jaar, die sprak over de “groene revolutie”. Hij was een afgestudeerde politicoloog, die in Amerika zijn studie voort wou zetten. Momenteel was hij journalist, en was tevens werkzaam voor een universiteit. Hij vertelde honderduit over wat er gaande was in zijn land, en van angst om hier over te spreken was bij hem niet aanwezig. De jongeren en studenten waar hij contact mee heeft, hebben dezelfde ideen als hem. Maar in Iran is de werkelijkheid : 10 procent van de bevolking heeft de macht, en de wapens, en dit willen ze graag zo houden…..
Tijdens ons gesprek attendeer ik hem aan ons goede doel : 2048 Project. Ik vertel hem dat dit project voor Iran van grote waarde kan zijn, en het land met zijn mensen kan helpen. Enthousiast vertel ik hem de opzet van 2048 Project, met als speerpunten : Freedom of speech – Freedom of religion – Freedom from want – Freedom for the environment - Freedom from fear.
Hij is zeer genteresseerd, en ik stel hem voor dat we samen het boek gaan vertalen in Farsi, de taal in Iran. Voor de knappe koppen in de land lijkt mij dit geen enkel probleem. Er zullen zeker nog wat praktische problemen opduiken, maar dit is voor later. We beloven dat we contact houden, en nemen afscheid van elkaar.
Tijdens onze reis door Iran hebben we een omvangrijk netwerk opgebouwd. Na onze reis zullen we deze mensen met elkaar in contact brengen, in de hoop dat zij samen een steentje bij kunnen dragen voor de veranderingen die zij nodig achten voor HUN land, Iran.
Graag willen wij jullie, trouwe volgers tijdens onze reis, vragen : steun ons goede doel : 2048 Project.
Tot op heden hebben wij ruim 500 euro aan donatie’s mogen ontvangen, waarvoor hartelijk dank !! Wij hopen dat we samen dit bedrag nog kunnen verhogen, en op deze manier ons doel kunnen bereiken.