Dag 45 Grensperikelen

Om half acht gaat de grens open, en we staan er stipt om half acht.
De douane beambte zit nog thee te drinken en heeft geen haast. We wachten
een minuut of tien en dan komt hij uit zijn luie stoel. Ons carnet en ons
paspoort moeten we laten zien. Hij schrijft een groen papiertje uit en we
mogen verder. We komen ongeveer een kilometer verder aan het volgende gebouw
en we moeten ons melden bij de politie. Paspoort controle. Dat gaat vlotjes
en we mogen doorlopen naar het volgende gebouw voor ons carnet te controleren.
Na een half uur wachten krijgen we de papieren terug en ons carnet wordt
afgestempeld. We moeten naar onder lopen en bij het volgende gebouw wordt
het tweede strookje van het carnet afgescheurd. We moeten nu weer terug naar
de politie en we krijgen een tweede paspoort controle samen met de motor
documenten. Dat duurt een kwartiertje en als we dan klaar zijn moeten we
eerst thee drinken voordat we verder mogen. Wel aardig van de politie man.
We hebben Iran nu officieel verlaten en denken, dat gaat goed.
Maar dan komt Turkmenistan.
Reeds bij de poort staan militairen ons op te wachten en we moeten de motoren
parkeren. Een jonge militair die heel onvriendelijk kijkt komt naar ons toe en
we moeten meelopen voor paspoort controle en controle motor documenten.
Alles in orde en we mogen naar binnen. Onder begeleiding van de militair.
We moeten wachten op het visum, dat duurt ongeveer een uur. We moeten dan
eerst betalen, 55 US dollar per man. Verder naar de dokter want we moeten een
gezondheidsverklaring invullen. Ook dat in orde en verder naar het volgende
gebouw. Er wordt een formulier ingevuld waar de route op staat die we volgen.
We moeten dit ondertekenen en met deze formulieren naar een volgend kantoor.
Hier moeten we 65 US dollar per man aftikken voor verzekering, verkeersbelasting,
compensatie voor goedkope brandstof en desinfectie van het voertuig.
We mogen dan door naar het volgende gebouw en hier wordt een papier ingevuld
voor ontsmetting van het voertuig. Er staan grote ontsmettingsbaden voor autos
en vrachtwagens maar daar hoeven we niet doorheen. We kunnen zo doorrijden.
Er rijdt een busje met douane voor ons uit en we moeten volgen. Zo'n 20
kilometer rijden we over een verlaten bergpas en dan weer stoppen voor een
groot ijzeren hek. Hier staat weer douane en onze papieren worden weer
gecontroleerd. De douane beambte in het busje die ons begeleid heeft maakt
rechtsomkeer en wij mogen rechtdoor, de poort wordt opengemaakt.
5 uur heeft het hele verhaal geduurd en we zijn elk 135 dollar lichter.
Ze accepteren alleen US dollars dus die moeten contant meegenomen worden.
Ter plekke is geen internet en er zijn geen voorzieningen. Alles wordt met
pen in dikke boeken geschreven. Zorg ervoor dat de letter of invitation klopt
en op A4 is geprint anders kun je meteen rechtsomkeer maken en je zit dan
vast in een soort niemandsland.