Dag 28

Doganbayazit Turkije - Maku Iran
65km
Deze dag staat volledig in het teken van de grensovergang Iran, maar voordat we aan dit
mooie verhaal beginnen willen we de twee motaards van Antkade bedanken voor de tips die ze aan ons
gegeven hebben. Zonder deze tips waren we diverse keren geript.
Grens Iran. Een ellenlange file vrachtwagens kondigde de grensovergang reeds van verre aan.
We rijden deze lange rij voorbij en komen direct bij het grenskantoor. Er komen twee vriendelijke
mannen in burgerkledij uit het douane kantoor naar ons toe gelopen en heten ons welkom.
Ze vragen onze paspoorten en inschrijvingsbewijzen. We geven deze netjes af en meteen gaat
de poort open, we kunnen zo doorrijden. De twee mannen vragen ons of we geld willen wisselen
en we vertellen dat we eerst onze papieren terug willen voordat we geld wisselen. We rijden
ongeveer een kilometer verder, de twee mannen lopen voor ons uit met onze papieren in hun handen.
We stoppen bij het volgende grenskantoor en weer willen ze geld wisselen. Eerst de papieren terug
houden we vol. Ze lopen naar binnen met onze papieren en wij er gauw achteraan. Binnen in een groot
gebouw wordt er een stempel in het paspoort geslagen, en weer naar buiten. Naar het volgende
kantoortje. Daar zit een echte douane beambte, althans dat vermoeden wij want hij is in uniform
en hij zit achter de computer. Deze beambte stempelt onze paspoorten af en we krijgen ze keurig
terug. De twee mannen worden nu erg opdringerig en willen geld wisselen. De koers is belabberd laag
en we slaan het aanbod af. Dan willen ze geld voor de diensten die ze bewezen hebben en nu valt
bij ons het kwartje, het zijn gewoon handige jongens die de nietsvermoedende toerist proberen kaal
te plukken. We vertellen dat we niets betalen, en de stemming wordt al wat grimmiger. Ons voordeel
was dat we met 3 man waren, en zij met 2 dus ze bonden al snel in. Om ons van onze goede kant te laten
zien hebben we hen 4 euro gegeven, en daarmee basta.
De status is nu dat we Turkije uit zijn.
We komen in een soort niemandsland dat aan beide zijden hermetisch afgesloten is met grote hekken
waar bewapende militairen voor staan. Slechts heel af en toe gaat het hek open en kan er weer een
auto door.
Nu moeten we Iran zien binnen te komen. Allereerst weer paspoort controle, en controle motor documenten.
Alles in orde en verder naar het volgende loket. Hier wordt ons carnet de passage gecontroleerd en
voorzien van een paraafje. Het duurt allemaal lang omdat de computer steeds uitvalt, en dan
plotseling krijgen we alle papieren terug en mogen we doorrijden.
Het grote hek gaat open en de militairen wachten ons op. We gaan netjes mee naar de volgende paspoort
controle en moeten er wachten. Terwijl we zitten komen er weer twee mannen in burgerkleding naar
ons toe die ons welkom heten in Iran. Ze vragen waar we vandaan komen en we geven netjes antwoord.
Ze gaan naast ons zitten en we zijn al op onze hoede.
Dan vragen ze ons of we een verzekering willen afsluiten. Nee dat willen we niet. Ze blijven bij
ons en vragen of we geld willen wisselen, ook dat willen we niet. We geven aan dat we geen service
willen en dat we hen niet nodig hebben. Ze vertrekken dan ook direct.
We krijgen de papieren terug en mogen weer 100 meter doorrijden. Daar staat weer een douane kantoor.
We moeten hier stoppen want er staan weer militairen. We staan nog niet stil of dezelfde twee mannen
die ons een verzekering wilden aansmeren staan weer naast ons en zijn erg opdringerig. We vertellen
hen vriendelijk dat we geen service willen en ze worden ietwat boos en riepen dat we de grens niet
overkomen zonder hun hulp. We zullen zien.
Ons carnet de passage wordt afgestempeld, en weer paspoort en motordocumenten controle.
Het chassis nummer wordt gecontroleerd en de bagage wordt bekeken. We krijgen een vodje papier mee
met een stempel op waarmee we mogen doorrijden.
We rijden een kilometer door en alweer een slagboom die dicht staat. Hier komt een douane beambte
naar buiten die vertelt ons dat we naar een hokje moeten lopen voor een stempel. Bij het hokje
aangekomen staat er een kerel die aan elk van ons 30 dollar vraagt anders plaatst hij de stempel niet.
We weigeren dit te betalen en rijden terug. We vragen aan een officiele douane beambte wat we moeten
doen en hij vertelt dat we geen geld moeten betalen, en dat we gewoon moeten doorrijden.
We draaien ons om en rijden strak naast elkaar. We gaan voor niemand aan de kant en rijden als een
stormram op de douane beamte met zijn slagboom af. We waren vast van plan om hem omver te rijden, maar
op het laatste moment ontstond er paniek bij de douane en toen zijn we gestopt. Dezelfde douane
beambte die ons eerst naar het hokje stuurde voor 30 dollar te betalen, die stempelde nu keurig af.
We waren Iran binnen en het hele spel duurde 2,5 uur.
Het was ongelooflijk genieten van dit hele circus nu we dit opschrijven genieten we er weer van.
Als we het gedoe aan de grens even vergeten, dan is onze eerste indruk van Iran heel erg positief.
Morgen meer nieuws van de drie motaards,